بر اساس گزارشی که روز چهارشنبه منتشر شد، 20 کشور ثروتمند جهان به کار اجباری دامن می زنند و بیش از نیمی از 50 میلیون نفری که در “برده داری مدرن” زندگی می کنند را تشکیل می دهند.

در گزارش بنیاد Walk Free، یک گروه حقوق بشری که بر برده داری مدرن تمرکز دارد، آمده است که شش عضو گروه 20 کشور بیشترین تعداد افراد در برده داری مدرن را دارند – چه در کار اجباری و چه در ازدواج اجباری.

هند با 11 میلیون نفر، چین با 5.8 میلیون، روسیه با 1.9 میلیون، اندونزی با 1.8 میلیون، ترکیه با 1.3 میلیون و ایالات متحده با 1.1 میلیون نفر در رتبه های بعدی قرار دارند.

طبق گزارش این بنیاد، از میان کشورهای گروه 20، کانادا از نظر شیوع برده داری مدرن، بالاتر از بریتانیا و پس از فرانسه و آفریقای جنوبی در جایگاه پانزدهم قرار داشت. طبق این گزارش، کانادا تقریباً 69000 نفر دارد که برای کار یا ازدواج اجباری مورد استثمار قرار می‌گیرند که ظاهراً هیچ چاره‌ای ندارند.

در این گزارش آمده است که به استثنای ژاپن، کشورهایی که کمترین شیوع برده داری مدرن را دارند از شمال یا غرب اروپا هستند.

اما حتی این کشورها – از جمله سوئیس، نروژ، آلمان، هلند، سوئد، دانمارک، بلژیک، ایرلند و فنلاند – هنوز «هزاران نفری دارند که علیرغم سطح بالای توسعه اقتصادی، برخلاف میل خود مجبور به کار یا ازدواج می‌شوند. بر اساس این گزارش، برابری جنسیتی، رفاه اجتماعی و ثبات سیاسی و همچنین سیستم‌های قوی عدالت کیفری.

افزایش برده داری مدرن

سپتامبر گذشته، گزارشی از سوی سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل و سازمان بین‌المللی مهاجرت و راه رفتن آزاد تخمین زده شد که 50 میلیون نفر در پایان سال 2021 در “برده‌داری مدرن” زندگی می‌کنند – 28 میلیون نفر در کار اجباری و 22 میلیون نفر در ازدواج اجباری. به طور کلی، این افزایش 10 میلیون نفری تنها در پنج سال از پایان سال 2016 بود.

گزارش Walk Free در سال 2023 همان اعداد را برای “هر روز معین در سال 2021” با افزایش 10 میلیونی نسبت به شاخص سال 2018 ارائه کرد.

گریس فارست، موسس Walk Free در بیانیه ای گفت: برده داری مدرن در تمام جنبه های جامعه ما نفوذ می کند. او گفت: «این از میان لباس‌های ما بافته می‌شود، وسایل الکترونیکی ما را روشن می‌کند و غذای ما را طعم‌دار می‌کند. با اشاره به این که “آینه ای است که در برابر قدرت نگه داشته شده است، که نشان می دهد چه کسی در هر جامعه ای آن را دارد و چه کسی ندارد.”

در گزارش Walk Free آمده است: برده داری مدرن در یک دید آشکار پنهان است و عمیقاً با زندگی در هر گوشه از جهان عجین شده است.

“هر روز، مردم فریب می‌خورند، مجبور می‌شوند یا مجبور به موقعیت‌های استثماری می‌شوند که نمی‌توانند امتناع کنند یا ترک کنند. ما هر روز محصولاتی را می‌خریم یا از خدماتی استفاده می‌کنیم که مجبور شده‌اند تولید یا ارائه دهند، بدون اینکه متوجه هزینه پنهان انسانی باشیم.”

مشکل سوخت زنجیره تامین جهانی

در این گزارش آمده است که این امر در زنجیره‌های تامین جهانی بیشتر مشهود است، جایی که کشورهای G20 سالانه 468 میلیون دلار محصولات آمریکایی وارد می‌کنند که در معرض خطر تولید کار اجباری از جمله لوازم الکترونیکی، پوشاک، روغن نخل، پنل‌های خورشیدی و منسوجات در نظر گرفته می‌شوند. .

در این بیانیه آمده است که کار اجباری در همه کشورها صرف نظر از درآمد اتفاق می افتد و “عمیقاً با تقاضای کشورهای با درآمد بالاتر مرتبط است” و تولید و جابجایی کالا بین کشورها زنجیره های تامین پیچیده ای را ایجاد می کند که “بسیاری از آنها آلوده به کار اجباری هستند.”

Walk Free مستقر در استرالیا گفت که گزارش 172 صفحه‌ای و تخمین‌های برده‌داری جهانی در 160 کشور بر اساس هزاران مصاحبه با بازماندگان جمع‌آوری شده از طریق نظرسنجی‌های ملی نماینده خانواده و ارزیابی‌های آن از آسیب‌پذیری یک کشور است.

در این بیانیه آمده است که افزایش نزدیک به 10 میلیون نفری که مجبور به کار یا ازدواج شده اند، منعکس کننده تأثیر بحران های مرکب است – «درگیری های مسلحانه پیچیده تر، تخریب گسترده محیط زیست، حمله به دموکراسی در بسیاری از کشورها، عقب نشینی جهانی از حقوق زنان و تأثیرات اقتصادی و اجتماعی. از همه‌گیری COVID-19.”

در این گزارش آمده است که این عوامل به طور قابل توجهی آموزش و اشتغال را مختل کرده و منجر به افزایش فقر شدید و مهاجرت اجباری و ناامن شده است، “که با هم خطر انواع برده داری مدرن را افزایش می دهد.”

کشورهایی که بیشترین شیوع برده داری مدرن را در پایان سال 2021 داشتند، کره شمالی، اریتره، موریتانی، عربستان سعودی و ترکیه بودند.

کار کودکان در تولید کاکائو

این گزارش تاکید می کند که کار اجباری در بسیاری از بخش ها و در هر مرحله از زنجیره تامین رخ می دهد. تقاضا برای فست مد و غذاهای دریایی به عنوان محرک کار اجباری است که در اعماق آن صنایع پنهان شده بود، در حالی که “بدترین اشکال کار کودکان برای کشاورزی و برداشت دانه های کاکائو که در نهایت به شکلات می رسد استفاده می شود.”

و در حالی که بریتانیا، استرالیا، هلند، پرتغال و ایالات متحده به دلیل داشتن واکنش‌های قوی دولت برای مبارزه با برده‌داری مورد توجه قرار گرفتند، این گزارش می‌گوید این پیشرفت‌ها کمتر و ضعیف‌تر از حد لازم بوده است.

در این بیانیه آمده است: «اکثر دولت‌های G20 هنوز به اندازه کافی برای اطمینان از اینکه برده‌داری مدرن در تولید کالاهای وارداتی به کشورهایشان و در زنجیره تأمین شرکت‌هایی که با آنها تجارت می‌کنند، دخالت نمی‌کند، انجام نمی‌دهند.

در سال 2015، یکی از اهداف سازمان ملل متحد که توسط رهبران جهان پذیرفته شد، پایان دادن به برده داری مدرن، کار اجباری و قاچاق انسان تا سال 2030 بود. اما Walk Free گفت که افزایش قابل توجه تعداد افرادی که در برده داری مدرن زندگی می کنند و اقدامات دولت راکد نشان می دهد که این هدف مشخص می شود. حتی دورتر از دستیابی است.

فارست، مدیر این بنیاد گفت: «Walk Free از دولت‌های سراسر جهان می‌خواهد تا تلاش‌های خود را برای پایان دادن به برده‌داری مدرن در سواحل و زنجیره‌های تأمین خود افزایش دهند.» آنچه اکنون به آن نیاز داریم اراده سیاسی است.