هشدار: این مقاله شامل یک اشاره گرافیکی به هولوکاست است.

بن فرنس، آخرین دادستان زنده دادگاه نورنبرگ که نازی ها را به جرم جنایات جنگی نسل کشی محاکمه کرد، در سن 103 سالگی درگذشت.

فرنس یکی از اولین شاهدان خارجی بود که جنایات اردوگاه های کار و کار اجباری نازی ها را مستند کرد. به گفته جان بارت، استاد حقوق دانشگاه سنت جان که وبلاگی درباره دادگاه نورنبرگ دارد، او عصر جمعه در بوینتون بیچ، فلوریدا درگذشت.

این مرگ توسط موزه هولوکاست ایالات متحده در واشنگتن نیز تایید شده است.

این موزه در توییتر خود نوشت: «امروز جهان یک رهبر را در تلاش برای عدالت برای قربانیان نسل‌کشی و جنایات مرتبط از دست داد.

فرنس که در سال 1920 در ترانسیلوانیا به دنیا آمد، به عنوان یک پسر جوان به همراه پدر و مادرش به نیویورک مهاجرت کرد تا از یهودستیزی افسارگسیخته فرار کند. پس از فارغ التحصیلی از دانشکده حقوق هاروارد، فرنس به موقع به ارتش ایالات متحده پیوست تا در تهاجم نرماندی در طول جنگ جهانی دوم شرکت کند. او با استفاده از سوابق حقوقی خود، به عنوان بخشی از بخش جدید جنایات جنگی دفتر وکالت قاضی، بازپرس جنایات جنگی نازی ها علیه سربازان آمریکایی شد.

هنگامی که گزارش‌های اطلاعاتی ایالات متحده سربازانی را توصیف می‌کردند که در اردوگاه‌های نازی با گروه‌های بزرگی از گرسنگی‌ها مواجه می‌شدند که توسط نگهبانان اس‌اس تحت مراقبت قرار می‌گرفتند، فرنکز به دنبال بازدید از اردوگاه کار اوردروف در آلمان و سپس در اردوگاه کار اجباری بدنام بوخنوالد بود. در آن اردوگاه‌ها و بعداً در اردوگاه‌های دیگر، او اجساد «مثل چوب بسته» و «اسکلت‌های درمانده مبتلا به اسهال، اسهال خونی، تیفوس، سل، ذات‌الریه، و سایر بیماری‌ها را پیدا کرد که تنها با چشم‌های رقت‌انگیز خود در کانکس‌های شپش‌سواری خود یا روی زمین فرو رفته بودند. فرنس در گزارشی از زندگی خود نوشت.

فرنس نوشت: «اردوگاه کار اجباری بوخنوالد خانه ای از وحشت های وصف ناپذیر بود. شکی نیست که تجربیاتم به عنوان بازرس جنایات جنگی مراکز کشتار نازی‌ها به طرز غیرقابل‌افزایی آسیب دیدم.

در یک نقطه در اواخر جنگ، فرنس به عقب نشینی کوهستانی آدولف هیتلر در کوه های آلپ باواریا فرستاده شد تا به دنبال اسناد متهم باشد، اما دست خالی بازگشت.

پس از جنگ، فرنس با افتخار از ارتش ایالات متحده اخراج شد و به نیویورک بازگشت تا کار وکالت را آغاز کند. اما این مدت کوتاه بود. به دلیل تجربیاتش به عنوان بازپرس جنایات جنگی، او برای کمک به محاکمه جنایتکاران جنگی نازی در دادگاه نورنبرگ که تحت رهبری رابرت جکسون قاضی دیوان عالی ایالات متحده آغاز شده بود، استخدام شد. او قبل از عزیمت به آلمان با معشوق دوران کودکی خود گرترود ازدواج کرد.

فرنس در 27 سالگی، بدون تجربه قبلی در محاکمه، دادستان کل پرونده ای در سال 1947 شد که در آن 22 فرمانده سابق به کشتن بیش از یک میلیون یهودی، رم و دیگر دشمنان رایش سوم در اروپای شرقی متهم شدند. فرنس به جای وابستگی به شهود، بیشتر به اسناد رسمی آلمان برای طرح ادعای خود متکی بود. همه متهمان مجرم شناخته شدند و بیش از ده ها نفر به اعدام با چوبه دار محکوم شدند، حتی اگر فرنش درخواست مجازات اعدام نکرده بود.

او می‌نویسد: «در آغاز آوریل 1948، زمانی که حکم حقوقی طولانی خوانده شد، احساس می‌کردم که بر حق هستم. درخواست های ما برای حفاظت از بشریت توسط حاکمیت قانون مورد قبول واقع شد.

با پایان یافتن محاکمه جنایات جنگی، فرنس برای کمک به بازماندگان هولوکاست برای بازپس گیری اموال، خانه ها، مشاغل، آثار هنری، طومارهای تورات و سایر اقلام مذهبی یهودیان که توسط نازی ها از آنها مصادره شده بود، به کار برای کنسرسیومی از گروه های خیریه یهودی رفت. او همچنین بعداً در مذاکراتی که منجر به پرداخت غرامت به قربانیان نازی می‌شد، کمک کرد.

در دهه‌های بعد، فرنس از ایجاد یک دادگاه بین‌المللی دفاع کرد که می‌توانست رهبران هر دولتی را به دلیل جنایات جنگی محاکمه کند. این رویاها در سال 2002 با تأسیس دادگاه کیفری بین المللی در لاهه محقق شد، اگرچه کارایی آن به دلیل عدم مشارکت کشورهایی مانند ایالات متحده محدود شده است.

از فرنس یک پسر و سه دختر به یادگار مانده است. همسرش در سال 2019 درگذشت.